قبل از طرح هر موضوعی بهتر است بدانیم که آب مهم ترين عوامل محيطي است كه تغييرات آن مي تواند سلامت ماهي را تهديد كند و شرايط را براي ايجاد بيماري مساعد نمايد كه به عنوان محل زندگي ماهي، محل اخذ غذا و محل دفع فضولات براي ماهي محسوب مي شود. همچنین، تمام فعاليت هاي فيزيولوژيكي ماهي نیز هم در محیط آب انجام می گيرد؛ لذا بسيار حائز اهميت است و بايد به آن توجه خاصي گردد. بنابراين هرگونه تغييري در كيفيت آب مي تواند منجر به بروز استرس و مستعدکردن ماهي براي درگير شدن با بيماري گردد. از جمله فاكتورهاي كيفي آب مي توان pH ، میزان قليائي بودن، آمونياك، كدورت، شوري، دي اكسيد كربن، فلزات سنگين، سختي، اكسيژن، نيترات، نيتريت، درجه حرارت را نام برد. راه هاي ديگر براي انتقال عوامل بيماري زا به داخل مزارع پرورش ماهي وجود دارد كه در صورت عدم مديريت بهداشتي نامناسب در مزارع مي تواند بروز بيماري را جلو بیندازد و همچنين تشديد كند. از جمله راه هاي انتقال عوامل بيماري زا مي توان پرندگان، ماهيان خريداري شده و فضولات پرندگان، خريداران ماهی، بازدیدکنندگان، وسايل نقليه كه به دلايل مختلف به داخل مزرعه وارد مي شوند. تجهیزات پرورشي و حتي توسط كاركنان و كارگران مزرعه را نام برد. يك سري نكات و موارد بهداشتي وجود دارد كه بايد توسط صاحبان مزارع و كارگران رعايت شود از جمله، توجه خاص به سيستم گردش آب در استخرها يكي از مهم ترين عوامل پيشگيري از بروز بيماري در ماهيان يك مزرعه است. از طرف ديگر اگر مديريت مناسب نباشد و به سيستم گردش آب توجه نشود خود مي تواند باعث انتشار سريع بيماري از يك استخر به استخرهاي ديگر گردد. ماهيان بزرگ تر معمولاً حاملان سالم هستند و بدون اينكه علائم و بيماري را نشان دهند مستمراً اين عوامل را از خود دفع نموده و وارد آب مي نمايند. در صورتي كه آب استخرهاي ماهيان بزرگتر وارد استخر بچه ماهيها گردد بروز بيماري در جمعيت بچه ماهيان اجتناب ناپذير است.

بیماری های ماهیان سردابی

در پرورش مصنوعی ماهیان قزل آلا، موضوع بیماري ماهیان قزل آلا و بروز اپیدمی هاي بزرگ اهمیت زیادي دارد؛ زیرا باعث از بین رفتن تعداد زیادي از ماهیان می گردد. در مزارع پرورش ماهی به واسطه تراکم ماهی ها در فضاي نسبتاً کوچک و شرایط مصنوعی، بروز بیماري ماهیان قزل آلا و سرعت انتشار آن ها بیشتر است؛ لذا این گونه مزارع اغلب کانون پخش و توسعه بیماري ها هستند و حتی گاهی ماهی هاي آب هاي طبیعی را نیز آلوده می سازند.

در بیشتر ماهی های پرورشی در معرض استرس، احتمال درگیر شدن با عوامل بیماری زا (ویروس ها، قارچها یا انگل ها) و بیماری های تغذیه ای افزایش می یابد؛ بنابراین، مشاهده رفتار ماهی دارای اهمیت بسزایی است.

بارزترین علائم بیماری رفتار غیرطبیعی یا غیرمعمول است؛ مانند کاهش اشتها، جمع شدن در ورودی آب، نفس نفس (دهان دهان) زدن روی سطح آب، گیج بودن، روی سطح آب چرخیدن یا شناور شدن و اگر ماهی را از نزدیک مشاهده کنید مات شدن پوست، بیرون زدگی چشم (یک طرفه یا دوطرفه)، زخم، ریزش فلس، قرمز بودن دهان یا هر قسمت بدن از علائم شایع بیماری هستند.

بر اساس علائم شرح داده شده به منظور شناسایی و درمان بیماری ها آنها را طبقه بندی می کنیم. در صورت مشاهده بیماری، مشورت با یک متخصص لازم و ضروری است. برای تشخیص و درمان بیماری ها در ماهی قزل آلا دو گام اساسی وجود دارد. گام اول تشخیص بیماری و گام دوم شناسایی داروی مناسب و محاسبه و اندازه گیری دارو برای بیماری

بیماری دهان قرمز:

یکی از شایع ترین بیماری هایی که درصد زیادی از پرورش دهندگان با آن مواجه هستند بیماری دهان قرمز است. خونریزی در اطراف و داخل دهان، حلق و چشم، خونریزی در عضلات و چربی ها و اندام های داخلی، بی حالی و تیره شدن رنگ بدن، بی اشتهایی، بیرون زدگی یک طرفه یا دوطرفه چشم، اتساع شکم، نقاط خونی بر روی چشم و تجمع در خروجی استخر.

علت ایجاد بیماری: بیماری دهان قرمز از طریق ماهیان آلوده، ماهی های وحشی و پرندگان منتقل می شود. در دمای 15 درجه سانتیگراد بیشترین تلفات و در دمان 10 درجه کمترین میزان ابتلا و تلفات رخ می دهد. ماهیان به ظاهر سالم که ناقل این بیماری هستند در دمای بین 15 تا 18 درجه شروع به ترشح باکتری می کنند و بیماری به شکل بالینی ظاهر می شود. درصد بالایی از ماهیان بهبودیافته تبدیل به حاملان بیماری می شوند و در دوره های مختلف از زندگی شان باکتری را از دفع می کنند.

پیشگیری: عدم ورود ماهیان مشکوک یا آلوده به این بیماری به مزرعه پرورش ماهی، دورنگه داشتن پرندگان، پستانداران و ماهیان وحشی از استخر پرورش ماهی، استفاده از واکسن و افزایش سیستم ایمنی ماهی بسیار کارساز است.

بیماری باکتریایی آبشش:

جمع شدن ماهی ها در ورودی آب استخر یا اطراف هواده، پرش برخی از ماهی ها، بی حالی، مشکل در تنفس، باز ماندن سرپوش آبشش، بی اشتهایی، آبشش های متورم و پرخون

علت ایجاد بیماری: این باکتری به صورت طبیعی جزئی از فلور آب شیرین و آبزیان است و در اثر وجود شرایط نامساعد از جمله افزایش درجه حرارت آب، افزایش مواد آلی و استرس محیطی موجب حمله باکتری به بدن ماهی و ایجاد بیماری می شود.

پیشگیری: بهبود وضعیت کیفیت آب، افزایش اکسیژن دهی به آب استخر، پایین آوردن میزان آمونیاک و کاهش هرگونه استرس به ماهی در پیشگیری از گسترش بیماری مؤثر است.

بیماری استرپتوکوکوزیس:

بیرون زدگی دو طرفی چشم ها و یا فرورفتگی آنها، تیرگی و سیاه شدن رنگ پوست، خونریزی های بسیار ریز روی دیواره داخلی سرپوش آبششی، پرخونی عروق باله سینه ای و دمی، اتساع شکم، پرخونی و خونریزی کبد، طحال، کلیه، مغز و روده. غالباً بیشترین میزان تلفات در دمای آب بالای 15 درجه سانتیگراد رخ می دهد.

علت ایجاد بیماری: احتمالاً باکتری استرپتوکوکوس فیسیوم که جزئی از فلور میکروبی دستگاه گوارش نوعی ماهی در دریای سیاه است از طریق کشتی ها به دریای خزر منتقل شده است. این بیماری از طریق حمل و نقل بچه ماهیان و ماهیان مولد آلوده انتقال پیدا می کند و در تمام طول سال در محیط پرورش باقی می ماند.

پیشگیری: تنها راه کنترل این بیماری ضدعفونی دوره ای استخرها، تجهیزات و ماهی ها است. عدم ورود ماهیان آلوده و در جابجایی های ماهیان مخازن حمل و نقل باید کاملاً ضدعفونی گردد.

بیماری IPN (نکروز لوزالمعده عفونی):

این بیماری عامل تلفات سنگین و ناگهانی در بچه ماهیان زیر 3 گرم است که معمولاً علائم و خسارات بیماری را بعد از جذب کیسه زرده نشان می دهد. تیرگی پشت ماهی، آویزان شدن مدفوع سفیدرنگ از مخرج، بی اشتهایی، از دست دادن تعادل، شنای مارپیچی، گاهی اوقات نرم و برآمده شدن شکم، در نهایت ماهی به کف استخر می رود و یا همراه جریان آب به سمت خروجی برده می شود.

علت ایجاد بیماری: تلفات در دمای بالاتر از 10 درجه سانتیگراد سرعت بیشتری دارد. حداکثر تلفات 90 درصد است و ماهیان باقی مانده غالباً از رشد بازمی مانند و این ماهیان تا 2 سال این ویروس را در مدفوع خود ترشح می کنند. این ویروس بسیار مسری است و از طریق تماس و همچنین بلع بافت های آلوده انتقال می یابد. انتقال عمودی از طریق مایعات تولیدمثلی بر روی تخم و داخل تخم صورت می گیرد. همچنین، منابع علمی به احتمال مشارکت ویروس IPN در تلفات تخم ها نیز مشکوک هستند.

پیشگیری: ضدعفونی و قرنطینه تنها روش کنترل شیوع این بیماری است. یکی از پایدارترین ویروس ها است که می تواند چندین ماه در امعاواحشای منجمد زنده بماند.

بیماری VHS (سپتیسمی هموراژیک ویروسی):

تورم و رنگ پریدگی کبد، خونریزی نقطه نقطه در امعاواحشا دیده می شود. در موارد حاد تلفات شدید و سنگین، بیرون زدگی یک طرفی چشم، خونریزی در بافت ملتحمه چشم دیده می شود. باله سینه ای قرمزرنگ، کبد به رنگ خاکستری یا زرد دیده می شود. خونریزی به شکل رگه هایی در بین عضلات قابل مشاهده است.

علت ایجاد بیماری: به نظر می رسد که پایین بودن دمای آب برای انتقال ویروس از یک نسل به نسل دیگر ضروری است. ماهی ها در تمام سنین می توانند درگیر شوند؛ اما بیشترین شدت در ماهیان جوان دیده می شود. در بچه ماهیان می تواند تا 100 درصد و دیگر ماهیان بین 30 تا 70 درصد تلفات ایجاد کند.

بیماری های مهم ماهیان گرمابی

کپور ماهیان از محبوب ترین ماهیان پرورشی گرم آبی در ایران هستند. از دلایل این محبوبیت، مقاومت بالای کپور ماهیان در برابر ناملایمات محیطی است.

بیماری كويي هرپس ويروس:

يك بيماري به شدت مسري در ماهیان است كه ميزان ابتلا و تلفات بسيار بالایی در خانوادة کپور ماهیان بروز می دهد. عامل بيماري از ویروسی از خانوادة هرپس ويريده است که با نشانه های باليني غيراختصاصي مانند زخم هاي وسيع، خونريزي آبشش ها، ‌ نقاط رنگ پريده يا تاول هاي ایجاد شده روي پوست، چشمان فرورفته در اين گونه از ماهيان همراه است. راه انتقال عامل بيماري تماس مستقيم با ماهي آلوده و مايعات مترشحه ماهي و آب آلوده است. بسته به درجه حرارت آب، درجه متفاوت بوده و ماهي مبتلا به صورت حامل و ناقل بيماري در می آيد.

علت ایجاد بیماری: دما، ضعف سيستم ايمني، جوان بودن ماهي، عوامل ثانويه، غلظت ويروس در محيط، بيشتر در دمای 23-28 درجه بروز مي كند. دماي بالاي 30 درجه سانتيگراد باعث مقاومت طبيعي ماهي مي شود، در دماي پايين تر از 13 درجه و بالاتر از 30 درجه سانتي گراد هيچ گونه بيماري مشاهده نشده است. دما باعث افزايش تكثير ويروس و كاهش توانايي سيستم ايمني می شود.

پیشگیری: سياست مقابله با بيماري به صورت قرنطينه سازي و حذف ماهيان آلوده به ويروس است.

سپتي سمي خونريزي دهنده باكتريايي:

اين بيماري در گونه هاي متعددي از ماهيان آب شيرين و کپور ماهیان بروز مي كند و اغلب با استرس و ازدحام و تجمع زياد در محيط پرورش همراه است. علائم باليني به صورت خونريزي در پوست، باله ها، محوطه دهاني و عضلات و نيز زخم هاي سطحي در ناحيه اپيدرم است. علاوه بر اين علائم، آسيت، اگزوفتالمي (بیرون زدگی چشم)، تورم طحال و كليه ها در ماهيان مبتلا ديده مي شود. بیماری از طريق آب يا حيوان آلوده به عامل بیماری یا حیوان مبتلا به آن، به سايرين منتقل مي شود.

ساپر ولگينا (سفيدك):

عامل به جود آمدن اين بيماري قارچ است که به طور همه گير در اكثر استخرهاي پرورش ماهي وجود دارد. ماهي هاي زخمي، بيمار و لاشه های تلف شده آن ها محل مناسبي براي رشد قارچ عامل بیماری شناخته شده اند.

ايجاد لكه هاي خاكستري مايل به سفيد بر روي بدن ماهي كه در زير آب به صورت پنبه اي يا رشته اي ديده مي شوند و گاهي كناره های زخم ها به رنگ خاكستري تيره در می آید. دلیل آن به جایگزین شدن مقداري لجن و محتويات داخل استخر در محل زخم برمی گردد.

مكان اين قارچ مي توان روي آبشش ها، باله ها و روي پوست باشد و در بچه ماهي ها به دلیل نازكي پوست و ضعيف بودن آنان مي تواند منجر به عفونت هاي داخلي هم بشود. در آب هاي شور و لب شور اين بيماري كمتر مشاهده مي شود. ريزش فلس ها نیز محيط مناسبي براي بروز اين بيماري فراهم می کند.

علت ایجاد بیماری: مواد آلي (‌زنده) در حال تجزيه شدن در كف و ديواره استخرها بهترين محيط براي رشد اين قارچ هستند، تغييرات ناگهاني درجه حرارت، دست كاري شدن و ضربه دیدن ماهي ها كه به صدمه به فلس ها و لايه موكوس روي پوست منجر شود، زخم ها و آسیب هاي سطح بدن ماهي

پيشگيري :تغذيه صحيح، جلوگيري از تراكم بيش از حد ماهي ها، مناسب نگه داشتن شرايط فیزیکوشیمیایی آب، جلوگيري از تجمع بيش از حد پس مانده غذا، اجتناب از هرگونه رفتار خشن در هنگام صيد ماهی ها، بيومتري و حمل و نقل ماهی ها

پوسيدگي آبشش قارچي (برانشيو مايكوزيس) :

پوسيدگي آبششي در ماهي آمور خيلي شايع است. اولین عامل آن سوءتغذيه و در مرحله بعد باكتري ها و قارچ ها هستند كه روي آبشش ها قرار گرفته و منجر به آغاز پوسيدن آبشش ها مي شوند. ابتدا آبشش ها كم رنگ مي شود، بعد موكوس آبشش زياد مي گردد و بعد به تدريج برونش ها به رنگ زرد مايل به قهوه اي در مي آيد. در مرحله بعد بخش هايي از شعاع های آبشش ها به رنگ قرمز پررنگ در می آیند، در نهایت نیز تدريجاً شعاع هاي آبشش ها به هم چسبيده و منجر به انسداد مي شوند كه عامل مشكل تنفسي در ماهي ها و نهایتاٌ مرگ آن ها مي شود. هم زمان، باله ها هم شروع به پوسيدگي مي كند. این موارد بیشتر در استخرهايي كه آمور از غذاي كپور تغذيه مي كند مشاهده مي شود.

علت ایجاد بیماری: تراكم زياد در واحد سطح، استفاده بيش از حد كودهاي حيواني به صورت جامد در استخر (بخصوص كود مرغي)، كمبود آب در استخر كه باعث افزايش دما و PH آب و تبديل يون آمونیوم به آمونياك مي شود.

بيماري لرنه آ :

عامل آن یک انگل قلاب دار است که قلاب آن داخل پوست ماهي فرو مي شود. این انگل بيشتر در قسمت هايي كه پوست ضعيفي دارد مي نشيند که قسمت هایی مانند قاعده باله ها، كنار مخرج، جاهايي كه فلس ندارد يا ريزش كرده و … هستند.

وقتي که انگل از ماهي جدا شود، محل جدا شدن انگل از سطح بدن ماهی مستعد براي آلودگی به قارچ ها می شود که از طريق آب هاي آلوده مي تواند وارد استخر گردد. توصیه شده که حداقل در شعاع 10 كيلومتري از استخر نبايد آب استخر آلوده دیگری وارد كانال آب آن استخر شود.

بيماري ديپوستوموم ( كودي انگلي )‌:

اين انگل در چرخه زندگي خود علاوه بر ماهي ها به سایر میزبان ها مانند حلزون ها و البته ميزبان اصلي يعني پرندگان نیازمند است. پس وقتی که یک پرنده ماهي خوار با خوردن يك ماهي آلوده انگل را در خود پرورش می دهد، تخم انگل را از طریق دفع فضولات خود به آب استخر منتقل مي كند. در آنجا، انگل وارد بدن حلزون شده و با شکار حلزون توسط كپور، انگل وارد بدن كپور میزبان مي شود. این انگل ها با تجمع در چشم ماهي باعث كاهش ديد ماهي و حتي در نهایت كوري ماهی مي شوند. چون ماهي نمي تواند غذاي خود را ببيند، از مصرف خوراک محروم شده و تدریجاً ضعيف می شود که آن را در خطر شکار شدن توسط پرندگان نیز قرار می دهد. از سوی دیگر، چون ماهیان آلوده به این آنگل دچار كاهش ديد می شوند و همه جا را تيره و تار مي بينند، نمي توانند رنگ بدن خود را با محيط تطبيق دهند و در نتیجه، بدنشان تيره رنگ يا بسيار روشن تر از سایر ماهي ها است.

پیشگیری: بهترين روش مقابله با این بیماری دورکردن پرندگان از استخر است كه ميزبان نهايي انگل هستند.

بیماری های مهم در پرورش میگو

صنعت میگو تأمین قسمتی از پروتئین موردنیاز بشر را به عهده داشته و برای اهالی این صنعت سود اقتصادی ایجاد می‌کند. بیماری‌های میگو به‌عنوان یکی از مسائل و چالش‌های فوق‌العاده بااهمیت در صنعت آبزی‌پروری میگو در دنیا مطرح بوده و در سالیان مختلف بروز و شیوع بیماری، خساراتی سنگین به بهره‌برداران در کشورهای پرورش میگو وارد نموده است. بیماری‌های میگو توسط عوامل مختلفی از جمله ویروس‌ها، باکتری‌ها، قارچ‌ها و انگل‌ها ایجاد می‌شود. همچنین استرس ناشی از کمبود عوامل تغذیه‌ای، قرارگرفتن میگو در معرض مواد سمی و پارامترهای آب محیط پرورش می‌تواند منجر به بیماری شود. برای ادامه دادن به روند پرورش و تولید میگوی باکیفیت و خوب لزوم شناخت بیماری‌های اساسی صنعت میگو و عواملی توسعه آن‌ها احساس می‌شود.

با توجه به گسترش فعالیت های آبزی پروری، سال به سال بر تعداد بیماریهای جدید نیز افزوده شده، به طوری که در میگوهای پرورشی در حال حاضر بیش از 20 بیماری ویروسی، 4 بیماری باکتریایی، 3 بیماری قارچی و تعدادی نیز بیماری های انگلی گزارش شده اند که می توانند آسیب های جدی بر تولید میگو وارد کنند. از بین این بیماری ها می توان به بیماری باکتریایی مرگ زودرس میگو، بیماری های ویروسی لکه سفید میگو، سر زرد و بیماری تورآ اشاره نمود.

بیماری لکه سفید میگو:

عامل این بیماری یک ویروس است که در حال حاضر در اکثر نقاطی که پرورش میگو در آن ها رایج است، شایع شده است. عوامل بیماری زای این بیماری به راحتی می تواند به وسیله انواع سخت پوستان دیگر، حتی از طریق فیتوپلانگتون ها و لارو حشرات منتقل گردد. از علائم بیماری ظاهرشدن لکه های سفید ابتدا در سر و سپس در تمام بدن میگو، کم شدن اشتهای میگو، قرمزشدن اندام ها و تلفات شدید در عرض یک هفته قابل ذکر است.

بیماری مرگ زودرس میگو:

عامل ایجادکننده این بیماری یک نوع باکتری است که در طی چند سال اخیر باعث خسارات شدیدی در اکثر کشورهای آسیایی شده است به طوری که اثرات آن کمتر از بیماری لکه سفید میگو نیست. بیماری در 20 تا 30 روز بعد از ذخیره سازی پست لاروها در استخرهای پرورشی ایجاد می شود و به همین خاطر به آن مرگ زودرس گفته می شود. از دیگر علایم آن می توان به کندی رشد، نرم شدن پوسته خارجی بدن، تکه تکه شدن محتویات روده و یا خالی بودن روده از غذا، رنگ پریدگی بدن اشاره کرد.

بیماری سر زرد:

یکی دیگر از بیماری های ویروسی بیماری سر زرد است که به دلیل زردشدن قسمت جلویی و سر میگو به این نام نام گذاری شده است. این ویروس میگوهای 5 تا 55 گرمی را تحت تأثیر قرار می دهد. میگو های مبتلا به مدت 2 روز به طور بی رویه و به شدت غذا می خورند و سپس تغذیه آنها ناگهان متوقف شده و در کناره های استخر شنا می‌کنند. چند ساعت قبل از مرگ پانکراس آنها متورم شده و به رنگ زرد روشن درمی آیند و در میگوهای مبتلا رنگ پریدگی کلی مشاهده می شود. بعد از ظهور علائم بالینی در عرض سه روز تلفات کلی شروع می شود و پس از 3 تا 9 روز، 100 درصد تلفات را دربر می گیرد.

بیماری تورآ:

عامل ایجادکننده این بیماری یک نوع ویروس است که میگو را در تمام مراحل پرورش مبتلا می کند. این بیماری می تواند به وسیله خود میگو و حتی انواع پرندگان و حشرات از استخری به استخر دیگر منتقل شوند. ویروس این بیماری در عرض دو تا چهار هفته بعد از ذخیره سازی پست لارو باعث بیماری شده و بیشتر در زمان پوست اندازی میگو مشاهده می گردد. شدت بیماری، قبل از پوست اندازی اتفاق می افتد که در این حالت ضعیف شدن میگوها، نرم شدن پوسته، خالی بودن دستگاه گوارش و انتشار رنگدانه های قرمزرنگ به ویژه در ناحیه دم (به این لحاظ نام عمومی آن بیماری دم قرمز است) مشاهده می شود.

کنترل و پیشگیری از بیماری ها:

همان طور که می دانید، بیماری های ویروسی روش درمان خاصی ندارد و تنها راه جلوگیری و پیشگیری از وقوع بیماری با مدیریت صحیح پرورش است که بایستی به نکات زیر توجه شود:

آماده سازی: خشک نمودن استخر بعد از برداشت، خارج نمودن بقایای مواد آلی، شخم زدن و آهک پاشی

ذخیره سازی پست لارو: رعایت شاخص های انتخاب بچه میگو، بسته بندی و انتقال اصولی پست لارو، آداپتاسیون و رهاسازی متناسب با روش های استاندارد پست لارو

پرورش و کیفیت آب استخر: حفظ شکوفایی مناسب فیتوپلانگتون ها، حفظ فاکتورهای فیزیکی و شیمیایی آب مثل اکسیژن محلول، PH، شوری، نیتریت، نیترات، آمونیاک و سولفید هیدروژن

تغذیه: غذادهی بر اساس نیازهای غذایی در تمام مراحل رشد میگو، تهیه غذا از محل مناسب و باکیفیت، نگهداری غذا در مکان و دمای مناسب (جلوگیری از آلودگی با عوامل قارچی و باکتریایی)

با توجه به بیماری های شایع در آبزیان پرورشی عمده (ماهیان سرد آبی، ماهیان گرم آبی و میگو) و عوامل دخیل شدت و بروز آنها، دسترسی مداوم و آسان به خدمات مشاوره تخصصی و به ویژه خدمات دامپزشکی اختصاصی آبزیان (دامپزشک متخصص یا مجرب در حوزه آبزیان)، نه یک مورد مفید که یک ضرورت و الزام برای فارم های پرورشی (به ویژه فارم های مدرن و بزرگ) به نظر می رسد. امروزه دسترسی به مقالات آموزشی در مورد بیماری های آبزیان، خدمات مشاوره از راه دور یا در محل و دامپزشکان مجرب در بخش آبزیان به لطف دسترسی به اینترنت و فضای مجازی بسیار آسان تر از قبل شده است. اما دسترسی به وب سایت یا اپلیکیشنی که خود در راه انتخاب بهترین گزینه های خدمات درمانی آبزیان یا خدمات و آموزش های دامپزشکی مربوط به آبزیان به متقاضیان مشاوره مستقیم نیز ارائه دهد، تا کنون چندان سابقه نداشته است. وب سایت و اپلیکیشن مرغابی، برای اولین بار در ایران، علاوه بر در اختیار گذاشتن طیف وسیعی از گزینه ها در حوزه های خدمات درمانی و دارویی، مشاوره دامپزشکی و سایر الزامات پرورش آبزیان، خدمات مشاوره مستقیم نیز جهت هدایت متقاضیان در مسیر اخذ بهترین تصمیم ممکن ارائه می دهد تا تلفات ناشی از چالش های بهداشتی و بیماری ها و خسارات اقتصادی ناشی از آن بروز نیابد و یا به حداقل ممکن برسد.